არაუშავს, მესმის

მაშ, პირველი ჩემი ნაბიჯი საშუალოსტატისტიკურ ბლოგერობაში მინი რეზუიმეთი დავიწყოთ. 

კაცმა რომ თქვას, სტიტყვაშეთანხმება რომ ვიყო, აუცილებლად “არაუშავს, მესმის” ვიქნებოდი.,

მეტად კომფორტული მავანი ვარ, რაც არ უნდა მითხრა, მესმის. ვითომდა დიდი მეამბოხეს ვუალის ქვეშ, საკმაოდ მორჩილი ახალგაზრდა იმალება. 

“ჰმ, იცი, კი მინდა შენი ნახვა და , მაგრამ სხვას საქმე გამომიჩნდა და… ”  

“არაუშავს, მესმის ”  

“ვიცი , გიჭირს, მაგრამ ახლა ვერ ვისაუბრებთ, სტუმრები მყავს” 

“არაუშავს , მესმის.”  

“კი ძალიან მინდიხარ, მაგრამ დაკერვა მეზარება.”  

“არაუშავს, მესმის.” 

ოჰ, არა, არ მინდა იფიქროთ, რომ ეს მთრგუნავს, მკლავს ან მატირებს, არა. მეცინება. 

საერთოდ, ვგონებ თვითაღქმის პრობლემაც მაქვს. ჩემს ა’რსებობას სერიოზულად ვერ აღვიქვამ, მგონია, რაღაც დადგმაა, მინიატურა.  

არადა, რამდენჯერ მომდომებია “არაუშავს , მესმის-ს” შემდეგ მაგიდა ამეყირავებინა, მეკივლა წამიერად, ფრანგულად შემეგინებინა და ა.შ. მაგრამ არა , ვდგავარ, მესმის, მაგრამ ვერ ვგებულობ. ტრაგიზმი ვარ თხემიდან ტერფამდე. 

კომედია ერთ გმირად. 

თვითონ ნახატამდე შესრულებული ჩანახატი. 

ხომ გესმით? აჰ, ნუ რა გაეწყობა, არაუშავს.